Το φως στην ζωγραφική του Βασίλη Σίμου

«Όταν ζωγραφίζουμε, βλέπουμε το φως να γίνεται χρώμα. Ας κάνουμε το αντίστροφο. Με το χρώμα να δώσουμε το φως» .Αυτή η φράση σε ένα πρόχειρο σημείωμα του Βασίλη Σίμου εκφράζει διαχρονικά όλη τη φιλοσοφία του έργου του στα εξήντα χρόνια που καλύπτει η καλλιτεχνική του δημιουργία.

Στο βιβλίο του «ΧΡΩΜΑ ΚΑΙ ΜΝΗΜΕΣ» το 2008, στην εισαγωγή, θυμάται «…Η πρώτη θύμηση όλο βροχή… κι όλος ο κόσμος δεν ήταν φτιαγμένος από ύλη. Κι η εικόνα υπήρχε χωρίς χρώμα. Ήταν μόνο φως. Εκείνο το φως και με κλεισμένα μάτια πιο δυνατό φαινόταν. Αυτό έμελλε να θυμάμαι και μέσα σ’ αυτό η σκέψη μου να πλανιέται. Γιατί δεν ήταν μόνο φως. Ήταν ψυχή. Ήταν δημιουργία…»

Βασίλης Σίμος , Αγιον Όρος, Μονή Αγίου Παύλου ,2000 , λάδι σε μουσαμά , 45×60

Αυτό το φως, το ανέσπερο φως που πάντα στη ζωή του αναζητούσε, υπάρχει σε όλα τα έργα του, όλων των εποχών, όπως διέκριναν όλοι οι κριτικοί. Άλλοτε καταυγάζει τα τοπία του κι άλλοτε στο φόντο στις συνθέσεις του λάμπει στον ορίζοντα και ζωντανεύει τις σκιές.Σε μια συνέντευξη του το 2002 στον εκπαιδευτικό, ζωγράφο Χ. Τσέλο στο περιοδικό «Σταυροδρόμι» ο Βασίλης Σίμος τονίζει ότι αυτό το φως γράφτηκε με πολλή μελαγχολία μέσα του. Γεννημένος το 1934 στη Λαμία έζησε τα μικρά του χρόνια σε μια δύσκολη, εποχή.  «Το φως  είναι η ελπίδα. Η μελαγχολία είναι η αυτοσυγκέντρωση.Αυτό το ζούσα έντονα εκείνες τις στιγμές. Ήταν κατοχή. Υπήρχε πολύς πόνος, αλλά και πολλή ελπίδα.

»Αν δεν έχεις δει ότι μέσα στη μελαγχολία υπάρχει ένα φως , μπορούμε να το πούμε ελπίδα ,δεν πρόκειται κατά τη γνώμη  μου να δημιουργήσεις..» «Δημιουργία», συνεχίζει, δεν είναι η επιτηδειότητα για την κατασκευή ενός έργου. Δημιουργία είναι αρχή , είναι πνεύμα , είναι το φως που βάζει στο έργο του ο καλλιτέχνης για να μπορέσει να  εξωτερικεύσει  τα  βιώματα του.  Έτσι  μπορεί  με ην εικόνα  να επικοινωνήσει με τον κόσμο γύρω του , να μοιρασθεί με τους άλλους αυτό που έζησε. Αυτή είναι η γλώσσα της επικοινωνίας του…»

Βασίλης Σίμος, 1990, Βράχια , λάδι σε μουσαμά, 70×120