Στην Μαδρίτη και τα μουσεία της

Η Μαδρίτη της δεκαετίας του ’50 ,ολόκληρη ένα Μουσείο συναρπάζει  ένα νέο άνθρωπο που ερχόταν από την μεταπολεμική Ελλάδα και οι μόνες εικόνες που είχε για τον υπόλοιπο κόσμο και κυρίως για την  Τέχνη ήταν κάποιες μαυρόασπρες φωτογραφίες σε βιβλία και εφημερίδες. Τα επιβλητικά κτίρια, οι Γοτθικές πανύψηλες εκκλησίες  με τις όψεις καλυμμένες  ολόκληρες με ανάγλυφα, οι μεγάλοι δρόμοι, το μεγάλο πάρκο Retiro, κάθε γωνιά του κι ένα θέμα ζωγραφικής,  ακόμη και το ίδιο το κτίριο της Σχολής ήταν για εκείνον μια αποκάλυψη.

Εκείνο όμως  που τον εντυπωσίασε από την αρχή ήταν ο τρόπος που τον δέχθηκαν οι καθηγητές και οι συμφοιτητές του. Ήταν τα χρόνια που η Ισπανία  του Φράνκο ήταν κάπως απομονωμένη από την υπόλοιπη Ευρώπη και ο ερχομός ενός Έλληνα ήταν κάτι  το ιδιαίτερο που προξενούσε ενδιαφέρον σα να κουβαλούσε μαζί του όλο τον Αρχαίο πολιτισμό και τους θρύλους του Βυζαντίου. Οι καθηγητές πρόσεξαν τη δουλειά του και αναζητούσαν τις επιρροές από τη Βυζαντινή Τέχνη. Απέκτησε γρήγορα φίλους που τον βοήθησαν στη γλώσσα και η φιλία αυτή κράτησε μέχρι το τέλος της ζωής του.

Η επαφή του Β.Σ  με τα Μουσεία τον συγκλόνισε, τόσο που η πρώτη του σκέψη ήταν  ότι το να γίνει κανείς ζωγράφος ήταν κάτι το ασύλληπτο , όπως αναφέρει σε μια συνέντευξη του το 1997 στο κανάλι   ΣΤΑΡ Κεντρικής Ελλάδας.

Βλέποντας τα χρώματα στους πίνακες του Ρέμπραντ τις διαβαθμίσεις, τα φώτα , πίστεψε ότι είναι κάτι το αχειροποίητο. Στη μαύρη εποχή του Γκόγια κατάλαβε ότι η θεωρία του μοντέρνου δεν σταματά στην περιγραφή του γεγονότος, αλλά περνάει στην αλήθεια του χαρακτήρα των ανθρώπων, όπως την αισθάνεται  ο ζωγράφος  δίνοντας στα πρόσωπα την αγριότητα, το φόβο, το μίσος κι ας ήταν καλυμμένα  τα σώματα με πολυτελή ρούχα και στολές.

Εκείνο όμως που τον συνεπήρε ήταν η επίσκεψη στο Τολέδο στο Μουσείο του Γκρέκο. Ο συγκερασμός της Βυζαντινής Τέχνης με την κοσμική Τέχνη της Αναγέννησης, τα χρώματα, οι συνθέσεις και οι εκφράσεις των προσώπων ήταν κάτι συγκλονιστικό. Κάθε φορά που βρισκόταν στο Τολέδο σταματούσε στην Αίθουσα με τα σχέδια των προσώπων των δώδεκα Αποστόλων για να μελετήσει τον εντυπωσιακό τρόπο που απέδιδε ο καλλιτέχνης σε κάθε έναν τον χαρακτήρα που προκύπτει από τη μελέτη της Καινής Διαθήκης.

Για τον τρόπο που διδάχθηκε την ιστορία της Τέχνης μέσα από την διδασκαλία των καθηγητών του και τα Μουσεία γης Μαδρίτης ο ίδιος γραφει :

«Η μελέτη των Μουσείων ήταν συνδεδεμένη με τις σπουδές. Οι καθηγητές κυρίως στο «γυμνό», και στη σύνθεση, όταν είχαμε δυσκολίες  δεν μας  έδιναν λύσεις εκείνοι, αλλά μας παρέπεμπαν στα Μουσεία  για να μελετήσουμε πώς είδαν οι μεγάλοι καλλιτέχνες το αντίστοιχο θέμα.

Γρανάδα 1959