1975, Φουαγιέ Δημοτικού Θεάτρου Λαμίας, Λαμία
Σε αυτή την έκθεση ο Βασίλης Σίμος ασχολήθηκε μόνο με τα τοπία. Όταν ζωγραφίζει στο ύπαιθρο ανησυχεί πόσο περιγραφικός είναι. Όπως γράφει «…με απασχολεί η φόρμα. Προσπαθώ να σχηματοποιήσω τα αντικείμενα που βλέπω, ακόμα και τον ουρανό για να μπορέσω να δώσω πιο γερή σύνθεση. Το χρώμα θέλω να γίνεται πιο τοπικό για να δώσει στο τοπίο πιο πολύ χαρακτήρα κι αν είναι δυνατόν την αίσθηση του τοπικού χώρου, όπως τον βλέπω εγώ. Κάθομαι ώρες χωρίς να ζωγραφίζω παρατηρώντας μόνο το χαρακτήρα του τοπίου..»
Στα τοπία της έκθεσης αναφέρθηκε και ο τεχνοκριτικός Νίκος Αλεξίου «…Τα τοπία του Βασίλη Σίμου διακρίνονται για τη σχεδιαστική τους δομή , πόσο δηλαδή ξέρει να εναρμονίζει τους όγκους του κι όχι μόνο να τους εναρμονίζει, αλλά και να δίνει μια αισθητική αξιολόγηση, μια ποιητική πατίνα και πολλές φορές μια γραμμική απόδοση που είναι σαν χάραξη. Αλλά ο Βασίλης Σίμος έχει μια πολυεδρική ψυχή . Στα τοπία του υπάρχει ένας γεωμετρισμός στο σχήμα και ο γεωμετρισμός από τη φύση του είναι ρεαλιστικός χώρος, αλλά ο Β. Σ. δεν τον αφήνει έτσι. Τον οργανώνει με το φως, όπου το φως του είναι απόκοσμο. Το φως του είναι πηγή τόνου.Αλλά ο Σίμος ζει στη Φθιώτιδα. Έχει ποίηση η Φθιώτιδα, έχει ονειρικό στοιχείο, έχει και μια λεβεντιά από μέσα και ο ζωγράφος την παρουσιάζει, χωρίς να ξεφεύγει σε ένα γλυκασμό, χωρίς να γίνεται μια φιλολογία. Είναι σα να ανοίγεις το παράθυρο σε μια στιγμή και να βλέπεις το χώρο που είναι δικός σου…»
Σχολιάστε