Χρώμα & Μνήμες (βιβλίο)

Στο τέλος του 2008 κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Οιωνός» της Λαμίας το βιβλίο του Βασίλη Σίμου  ΧΡΩΜΑ ΚΑΙ ΜΝΗΜΕΣ .

Είναι ένας συνδυασμός λόγου και εικόνας που συνδέει τα παιδικά του βιώματα στα χρόνια της κατοχής και του εμφυλίου με πίνακες που έχει ζωγραφίσει σε όλη τη διάρκεια της καλλιτεχνικής του πορείας. Οι εικόνες  στις δεξιά σελίδες  συμπλέκονται με τα κείμενα στις αριστερά σελίδες και αποτελούν ένα ενιαίο σύνολο  δίνοντας την εντύπωση ότι δημιουργήθηκαν ακριβώς η μία για την άλλη.

Στο πρώτο κεφάλαιο διαβάζουμε

«Γκρίζος ουρανός . Η πρώτη θύμηση όλο βροχή. Οι χοντρές βαριές στάλες  δεν με άφηναν από το μισόκλειστο παράθυρο  να φτιάξω μέσα μου μια ολόκληρη, μια καθαρή  εικόνα. Δεν με άφηναν το βασίλεμα του ήλιου να δω, τις κόκκινες στέγες των σπιτιών και τους πράσινους αγρούς μέσα μου να γράψω…..»

Κάθε φράση και μια εικόνα, κάθε λέξη κι ένα χρώμα. Ο Βασίλης Σίμος εγκύπτει στα  παιδικά του χρόνια και ανασύρει τις εικόνες και τις μνήμες μιας ηλικίας που έζησε, τότε που δεν είχε ακόμα τη δυνατότητα να κατανοήσει τα γεγονότα και τα λόγια των «μεγάλων», όπως χαρακτηρίζει γενικά τα πρόσωπα της οικογένειας του, για τα οποία έτρεφε μεγάλη τρυφερότητα και θαυμασμό.   Αφιερώνει πολλές σελίδες  του βιβλίου του στον πατέρα του, στη γιαγιά του και κυρίως στα μεγαλύτερα αδέλφια του αναζητώντας μέσα από τις κινήσεις και τα λόγια τους να εξηγήσει όσα παράξενα γινόταν και του προκαλούσαν άλλοτε φόβο, άλλοτε συγκίνηση κι άλλοτε θλίψη.

Τα παιδικά τους παιχνίδια ήταν άγρια Στο σχολείο δεν καταλάβαινε γιατί η δασκάλα δεν ήταν ελεύθερη να κάνει όπως ήθελε το μάθημα. Τα Χριστούγεννα γιατί πήγαιναν φοβισμένοι στην εκκλησία . «…και η σιωπή και το πνίξιμο γύρω όλο στένευαν, γιατί οι άνθρωποι πίστευαν πως για λίγο χρόνο είναι γεννημένοι και μέσα σ’αυτό το χρόνο δύσκολα θα ζούσαν. Μα εγώ δεν ήθελα το ίδιο να πιστέψω και το φως που έβλεπα, ανέσπερο το ζούσα.»   

 Ο Μάνος Στεφανίδης Ιστορικός της Τέχνης στην Εισαγωγή του βιβλίου  ΧΡΟΝΟΣ ΚΑΙ ΜΝΗΜΕΣ» αναφέρει

 «…Πιο πολύ από τους καλλιτέχνες μ’ ενδιαφέρουν όσοι ζουν κατά τέχνην .Και ο Βασίλης Σίμος είναι ένας απ’ αυτούς. Θεραπεύει την εικόνα καταθέτοντας μια  στάση ζωής που δεν καταδέχεται συμβιβασμούς.. Και θεραπεύει τον λόγο αποδεικνύοντας πως ο καλλιτέχνης είναι πρωτίστως ένας διανοούμενος που δεν ξεχνά την πράξη στο όνομα μιας οποιασδήποτε θεωρίας.

Η ζωγραφική του, βιωματική, συναισθηματική, αλλά όχι μελοδραματική, ανάγει νηφάλια τη συγκίνηση σε μορφοπλαστικό  γεγονός. Πράγμα που συμβαίνει και στα πυκνά, δραματικά κείμενα του…

»Ο Βασίλης Σίμος ακολουθεί μια μοναχική πορεία που ισορροπεί ανάμεσα σε μνήμες  παρελθόντων θανάτων και όνειρα μελλοντικών ανατροπών. Για κάτι τέτοιο χρειάζεται γενναιότητα αλλά και αξιοπρέπεια εμπρός στην αδήρητη φθορά των πάντων…»

Την παρουσίαση του βιβλίου το 2008 στη Λαμία ανέλαβε η Πόλυ Τζωρτζοπούλου

«…Από την αρχή κερδίζει ο τίτλος του βιβλίου. Το χρώμα πρωτογενώς παραπέμπει στη ζωγραφική. Ωστόσο ο σύνδεσμος «και» τις δυο έννοιες μοιάζει να τις ξεχωρίζει. Το χρώμα στέκεται στην κατακτημένη όχθη των πραγματώσεων στις δεξιές σελίδες του βιβλίου και οι  μνήμες εγείρονται και ανασαίνουν δευτερογενώς στις αριστερές σελίδες με τη δύναμη της γραφίδας. Ιδού λοιπόν, το ξεχωριστό αυτού του βιβλίο.                         

 Πλάι στη ζωγραφική, στην οποία είναι ταγμένος  ο Β.Σ.  εναποθέτει τα γραπτά του. Ο ίδιος εκφράζεται στο χαρτί , χωρίς δεσμεύσεις και λεκτικούς εντυπωσιασμούς. Γράφει για όσα τον πλημμυρίζουν εσωτερικά και ψάχνουν διέξοδο με τις λέξεις. Είναι απόλυτα αυθεντικός. Στο βιβλίο του όμως είναι ένας άλλος, αφού αλλιώς εκφράζεται. Όμως παραμένει ο εαυτός του, γιατί σε ό,τι επιτελεί .ακολουθεί το δικό του μονοπάτι το απάτητο.

»Έτσι ο ζωγράφος Β.Σ.  περνά στο χώρο της λογοτεχνίας, ζωγραφίζοντας με λέξεις και με προπομπό τις μνήμες, αφήνεται σ’ αυτό το νόστο της γενέθλιας γης…»